After words
and long goodbyes...

Tears and lies
at the end of the day.

An early night
and madness rains...

The moon pulls your dreams
and the pressure fades.

And now,
the final encore,
a last farewall.

The fantazy is over,
the spirit flies away...

از اول بگم که قصدم از نوشتن اين، نوشته شدنش توی وبلاگمه، شايد چند نفر بخوننش و حس کنن تصوراتشون ديوانگی نيست، بلکه بالاتر از اون فرهيختگيه ، برانگيختگی از منجلابيه که هممون توش هستيم ، نه اينکه اين برانگيختگی بايد حتمن سرانجامی داشته باشه و نه اينکه اين برانگيختگی بايد حتمن توی شهر فيزيکی ما ديده بشه و نه حتی اينکه کسی متوجه بشه که اصلن کسی برانگيخته شده . جنس اين بيداری رو کسی نميتونه بفهمه که خودش خوابه ، اين بيداری بدون اينکه خواب آلوده ها متوجهش بشن ، اذيتشون ميکنه و بدون اينکه بفهمن که دارن توی خواب راه ميرن ، خودشون رو آگاه تصور ميکنن و توی خواب داد و بيداد ميکنن ، وقتی برای يه بيدار ، یکی که خوابه توضیح میده که "خواب نیست" ، نمیتونی بهش بفهمونی بیداری چیه ، مگر اینکه چشمهاش باز شن که اونهم دست تو نیست.
دارم پیچیدش میکنم . شاید اگر جهان الانمون رو یکم بیشتر بگم ، بهتر شه. داریم توی یه دنیایی زندگی میکنیم که نه یادمون میاد از کجا اومدیم ونه میدونیم کجا میریم. هرکس هم حرفی بزنه از تخیلات درونیش یه چیزی در آورده و واقعن مدرکی نیست ، برای اکثر آدمها، که چی میشه ، اصلن ما چی هستیم، زمین کجاس ، بالای زمین کجاس ، پایینش چی؟ همیشه فکر کردیم که روسیه و سیبری و کانادا بالان و استرالیا و آمریکای جنوبی پایین ، در صورتی که اصن این فقط یه فرضه ، یه قرارداده ، توی همه نقشه ها، فرض کنیم که استرالیا و قطب جنوب و ... بالا بودن ، روسیه و قطب شمال پایین ، نقشه جهان برعکس اون چیزی میشد که تاحالا دیدیم؛ یه سری زمینهای نوک تیز رو به هوا . نوک هند ، تیزه ، نوک آفریقا ، تیزه ، نوک آمریکای جنوبی ، تیزه ، جنوب اکثر ساحلهای زمین ، نوک تیزن . این زمینی که نوک همه قاره هاش تیزن یه روزی یه جزیره ی گرد بزرگ بوده ، و بقیه دریا ، فرض کن یه کره توی آسمون پیدا کنیم که همش آب باشه جز یه دایره خشکی وسطش ، عجیب نیست یکم؟ شبیه چشم میشه ، یه کره چشم توی آسمون ، که این جزیره گرد، یهو، همزمان ، شروع شده از هم جدا شدن و الان که بشر توش شاشیده و ریده وخورده . این شکلیه ، با قاره های نوک تیز . که اگر برعکس باشه همونطوری که گفتم میشه شبیه چی؟ من میگم آتیش. روسیه و سیبری و شمال آمریکا پهنه ، پایین شعله، و همینطور که میاد بالا، زبونه های آتیش میان بالا تا سر نوکهای تیز قاره ها.
توی این سرزمین ، زمین ، انواع و اقسام حیوون داریم که ناگهان ، بر اساس یه جهش ژنتیکی ، موجودی از میمونها در اومد که بیشتر از یه تغییر در مغز با بقیه فرق داشت؛ ایستاده راه میرفت ، موهای تنش شدیدن کم شدن، حنجرش قدرت در آوردن کلی صدا رو پیدا کرد، هوش زیادی بدست آورد، حرف میزد، میرقصید.
همین چند صفت باعث شد تا این موجود با موجودات دیگه فرق شدیدی بکنه و تا امروز اینهمه شکل زمین رو عوض بکنه. بشری که الان میشناسیم فرق زیادی با بشر اولیه نداشه ، جز پدرانش، در واقع شاید اگر پدران و مادران چندین هزار سال پیش ما ، الان بدنیا می اومدن، مدرسه میرفتن، دانشگاه میرفتن، سر کار میرفتن ، دانشمند یا مهندس یا هنرمند یا کارگر میشدن.
باز هم اتفاقات عجیب دیگری افتاده، میمون راحت طلب، مثلا از چین و مغولستان راه افتاده به سمت قطب شمال . طی چندین سال ، با اون امکانات اولیه ، از قطب شمال رد شده، به آمریکای شمالی رسیده و بعد دوباره به سمت جنوب حرکت کرده و در آمریکا ساکن شده... چه چیزی ، واقعن چه چیزی هشتاد سال ، پنجاه سال ، چهل سال ، یک قبیله از انسانها رو وادار کرده تا از قطب عبور کنند ، تا به سرزمین پر دار و درختی مثل آمریکای شمالی برسند. قطعن آنها میدانستند که در این سفر، هدفی دارن ، سرزمین موعودی ، چیزی که ارزش جان دادن و تحمل چندید سال مسافرت در قطب را داشته باشد.
میگویند انسان کشاورزی را کشف کرد و فهمید که میتواند با کاشتن دانه ، مزرعه درست کند ، تصور من از این جمله همیشه این بود که بشر نابغه (!) یک مشت گندم دستش گرفته است، زمین بایری را پیدا میکند، آنها را آنجا میکارد، صبر میکند تا گندم درآید و بعد مقداری از آنرا مصرف میکند و مقداری را دوباره میکارد و بعد از اینکه فهمید میتوان این کار را هرسال کرد ، آنجا ساکن شده. ولی گندم گیاهی است که دیم رشد میکند ، انسان به یک مزرعه آماده رسیده . کنار آن نشسته ، از گندم آن خورده، مزرعه تمام نشده است، سال بعد دوباره آنجا مزرعه جدیدی سبز شده. انسان فهمیده که میتواند کنار آن دشت بنشیند و هر سال از آن گندم بخورد و دیگر لازم نیست دنبال حیوانات بدود. بعد از مدتی هم یاد گرفته که میتواند گندم را جای دیگری بکارد و از آن بخورد.
بشر رشد کرد، صاحب تمدن شد. ولی بشر متمدن همان بشر اولیه است، با این تفاوت که بیشتر از زبان خود استفاده میکند؛ مینویسد ، جمله هایش طولانیتر شده، بعد از اینکه شروع به نوشتن کرد، مسایل جدیدتری اضافه شد، علم بوجود آمد.
آن زمان علم چه بود؟ ما نمیدانیم که چرا سنگ به زمین می افتد...؟ نه ! آنها شک نداشتند که چرا باید سنگ به زمین بیفتد. سیصد سال پیش بنده خدایی فکر کرد که چرا باید سنگ به زمین بیفتد، نتیجه گرفت که جاذبه ای هم وجود دارد! علم همیشه بر سر چیزهایی که کشف شده دعوا دارد و چیزی در عالم نیست ، شبیه به علم ، که بگوید ما هیچ نمیدانیم و میخواهیم تازه کشف کنیم که چه نمیدانیم. علم همیشه از زبان مملو است. علم همیشه به خود اتکا دارد و هرگاه که از ایرادی بگیری ، به پدر خود؛ زبان ، متصل میشود و شروع به سخنرانی میکند تا هر چیزی را که در طبیعت علتش را نمیدانیم ، بگوید که میدانیم. ولی همین علم که من به توهین و مسخره اش گرفتم ، بشر را به امروز رساند ، راهها را شاهراه کرد، کلبه ها را برج کرد، اسبها را لامبورگینی و کرجی ها را ناوشکن. بشر در تمام مدتی که با علم درگیر بوده به خود میبالد که "من" توانستم ، اما هیچوقت شاید فکر نکرد که اگر پرنده ها نبودند، "من" کی به یاد پرواز می افتادم. وقتی پرنده ها را میدید ، از اینکه روزی بتواند پرواز کند در شک بود. فرض کن پرنده ها را هم نمیدید. شاید باورش نمیشد که آسمان ، میتواند جایی برای عبور باشد.
علم روز اولی که مس را کشف کرد ، مس سر نیزه شد. آهن را کشف کرد، شمشیر و سپر شد، هواپیما را کشف کرد، بمب افکن شد، ماشین را کشف کرد، تانک شد، جوشش هسته را کشف کرد، بمب اتم شد ، ماهواره را کشف کرد، موشک بالستیک شد. تمامی ، اصرار میکنیم ، تمامی کشف ها و اختراعات بشری ابتدا در جنگ وارد شد و چند سال بعد از آن در زندگی روزمره بکار رفت. حاکمان بشر از ابتدا روءسای جنگ بوده اند، جنگ بود که او را شب و روز بیدار نگه میداشت تا فکر جدیدی برای بقا کند. گرسنگی او را وا میداشت که بفکر جمع آوری آذوقه پیدا کردن راه حل برای تولید بیشتر و نگهداری آن بکند.
تصورش را بکن، سرزمینی به شکل آتش ، که زبان حکمرانی میکند ، جنگ اولین خانه ایست که بشر برایش تلاش میکند و همه از زحمت و رنج و سختی زندگی در آن آگاهند.
کجاست اینجا؟
از خیالات گذشتگان ، یا پدران و مادران ، یا اجداد خود بیرون بیاییم . باز به شکل جهانمان نگاه کنیم .
در دنیایی هستیم که نمیدانیم از کجا آمده ایم . صورت موجودات اطرافمان را میبینیم و لحظه ای شک نمیکنیم که آنها ، کی هستندو موجوداتی با دو عضو ، که سر هر عضو، زائده های ریزتری دارند که قادرند با آنها اجسام را بگیرند و جابجا کنند و به آنها "دست" میگویند. "دست" کلمه ای است مثل "شامپو" با این فرق که سه حرف است و "شامپو" پنج حرف. صدای آنها نیز فرق دارد. "دست" به معنی آن عضوی است که در سمت چپ و راست بدن انسانها وجود دارد.
همینقدر بدیهی.
بچه ها انسان ، همگی چشمهای گرد ، ابروهای نسبتن موازی ، گردن های راست ، صدای آرام دارند و با تمئنینه (؟) حرف میزنند. از یکسری از اتفاقات خوششان می آید و بعضی اتفاقات دیگر آنها را ناراحت میکند. تا وقتی که قادر به صحبت کردن نیستند ، جز از عده ای از انسانها، از چیز دیگری نمیترسند ، چاقو ، ارتفاع ، تاریکی و خیلی چیزهای دیگر ، برای آنها ترسناک نیست. تا وقتی که پا به سن میگذارند و با تعالیم آدم بزرگها ، شروع به ترسیدن میکنند.
با بزرگ شدن رفتار آنها شروع به تغییر میکند ، چشمهای آنها کم کم شبیه به گربه سانان میشود ، ابروهایشان اخم کرده یا شوریده میشود، تندتر صحبت میکندد و به هیچ وجه دیگر تمئنینه ندارند. شروع به قوز کردن میکنند . این اتفاقات هر کدام برای هر کسی از یک سنی شروع میشود. بعضی تا آخر عمر قوز نمیکنند یا چشمهای آنها تغییر حالتی نمیدهد . اما چیزی که مشترک است ، طی یک اتفاق عمومی ، اکثر بچه های انسان، تغییر میکنند، تن صدایشان از حالت نجوا و تمئنینه در می آید، با تن بالا و با لحن حکم کردن و دستور دادن و نصیحت کردن، حرف میزنند. ابروهایشان اخم میکند، شکل ابروها به مرور زمان ثابت میشود و حتی در حالت خوشحالی هم در صورت آنها میماند. چشمها از حالت خونسردی خارج میشود و شکل برافروختگی و خشم در آنها بوجود می آید، سفیدی چشم بیشتر از قبل سفید میشود و چشم بیشتر از حد معمول باز میشود. موقع خندیدن هم اخم میکنند . قوز میکنند و هر چه انسان سرخورده تری باشند ، بیشتر خم میشوند ، سر خوردگی شاید اولین عامل همه ی این تغییرات باشد، چیزی از جنس گرسنگی که به او اجازه وحشی بودن میدهد، به او اجازه میدهد خشمگین بماند و به او یاد آوری میکند که عوامل سرخوردگی او ، دیگران هستند. حمله به دیگران را مجاز و حق او میداند. عنصری که که "کاملن منطقی" است. دلیل های "درستی" دارد و هدف او بقاست. در میان بشرهای دیگری که از بچگی به او ترسیدن را آموخته اند ، بشرهای دیگری که برتری آنها ، نشانه کمتر دیگران است . کسانی که هر روز با پوشیدن لباس بهتر (گرانتر ، زیباتر ، جدیدتر ، خوش سلیقه تر، ... تر ! ) سعی میکنند خود را بالاتر ( قویتر ، بیشتر ، ... تر ) از او بیاورند و در چیزی که "بالا" برایش معنی داشته باشد "پایین" نیز تعریف شده.
از خشم کمی جدا شویم. بچه انسان را بیاد بیاوریم؛ بچه انسان که از چیزی نمیترسید، راست راه میرفت, چشمانش "معصومیت" داشت ، وقتی کسی را با لباس بهتر میدید، لبخند میزد و دست بطرفش دراز میکرد. اما چند سال بعد، وقتی او را میدید، کسی در ذهنش حرف میزد؛ "او از تو بهتر است، تو نمیتوانی آن لباس را داشته باشی ، آن لباس گران است ، تو پول نداری ، کاش آن لباس مال تو بود، به بدن او بیقواره است ، تو خیلی بهتر از او میتوانستی از آن لباس استفاده کنی ، آنیکی لباس تو از این لباس خیلی بهتر است، تو خیلی چیزها داری که او ندارد، .... "
همه حرفها "منطقی" ، "درست" و "قابل قبول" است . گفتم کسی در ذهنش حرف میزد، چرا نگغتم "فکر میکرد" ؟
فکر میکرد. فکر کردن وسیله یادگیری ماست؟ آیا وقتی بچه بودم بهتر یاد میگرفتم از دنیا یا اکنون؟
فکر کردن چیزی به ما یاد داده است؟ نه ، همیشه در ذهن ما از مسائلمان پارادوکس ساخته، آنها را پیجیده تر کرده که به هیچ نتیجه ای هیچوقت نمیرسند، هیچوقت هیچ مساله مهمی را در ذهنمان نتوانسته ایم با فکر کردن حل کنیم . توضیح میدهم . مسائل بزرگ و مهم زندگی ما، بعنوان مثال مسائل عشقیکه از بزرگتری مساله های فکری هرکدام از ما بوده و هستند. همیشه یکسری نتیجه گیری های پشت سر هم میشود و یک سوال باقی میماند "دوستم داره؟ دوستم نداره؟" بارها و بارها به این سوال فکر میکنیم . از اتفاقات نتایج "منطقی" و "درست" میگیریم. اما هیچوقت جواب را بدست نمی آوریم . در عوض به چه چیزی دست پیدا میکنیم ؟
بقیه مسائل چی؟ پول ، درآمد ، همیشه یکسری سوال و جواب و راه حل پشت سر هم و یک پارادوکس با بینهایت مجهول و چند معلوم.
آینده، بینهایت تخیل ، دیالوگها در آینده که هیچکدام جواب به چیزی نیستند. اصلن چیزی نیستند و هیچگاه واقعی نمیشوند.
چه موقع متوجه چیزی شده ایم ؟ لحظه ای که چیزی را حس کرده ایم . با وجود آنکه میگوید "دوستت دارم" ، حس میکنیم که اینطور نیست، و بعدها ثابت میشود که اینطور نیست.
میبینیم (نوعی حس کردن است) که اینجا یک در است.
بو میکنیم که غذا اینجاست، میشنویم ...
لحظه ای که بوی غذا را حس میکنیم ، احتیاجی نیست که کسی در ذهنمان بگوید " بوی غذا آمد ! "
تمام حقایق زندکی را حس کرده ایم ، فکر نکردیم.
کسی که در ذهن ما برایمان فکر میکند؛ معمولن موقع رنج و سختی حضورش محسوس تر است ، فکر کردن در رنج و سختی ، توی فکر فرو رفتن ، چیزی است که اکثر ما آنرا خوب میشناسیم، چه فکر میکنیم؟ اگر فکر کنیم "من آدم خوبی هستم" ، آنقدر در ذهنمان تکرار میشود، که "مغرور" میشویم . اگر فکر کنیم "من آدم ابلهی هستم" آنقدر شب و روز سراغمان می آید که "سرخورده" و "افسرده" میشویم. اگر فکر بکنیم "من آدم نرمالی هستم" آنقدر این جمله را مرهم هر دردی میکنیم که در هر اتفاقی "نرمال بودن" یک فاکتور میشود و گه گاه برای اثبات آن ، به خودمان یا دیگران دست به جنگ میبریم. "او آدم خوبی است" چه بخواهیم و چه نخواهیم به حسد میکشد ، بستگی به بزرگی روحمان به او حمله میکنیم یا ساکت مینشینیم و در سکوت او را میستاییم. "او آدم بدی است" ، تکرار این جمله برای چند بار در روز کافیست که به خون او تشنه شویم و برای جنگ با او آماده شویم.
هر جمله ای را ، هر جمله ای ، هر جمله ای ! را تصور کنید که روزی ده بار ( که در واقعیت بسته به اهمیت شاید بیشتر هم بشود) تکرار کنید یکی از عواقب زیر را به دنبال دارد : حسد ، غرور ، محق دانستن خود به دزدی ، دروغ ، غیبت ، خیانت و خیلی چیزهای دیگر
وقتی کسی دزدی میکند، حس نمیکند که دزدی کار خوبی است. به این نتیجه رسیده است که این حق من بدبخت است . هر چند در ادامه میگویم که دزدی و دروغ ، ممکن است ، ارزش شود.
هر بار که به "منطق" و "درستی" بها میدهیم (درستی به معنی درست بودن از لحاظ ریاضی) ، به احساس خود بی اهمیتی کرده ایم، حس "درست بودن" را جایگزین "دوست داشتن" کرده ایم. حتمن لازم نیست که با "دوست داشتن" جنگیده باشیم تا منطق بر احساس پیروز شده باشد. کافیست به احساس ، کم محلی کنیم ؛ "دوست داشتن" دور میشود. دیگر برای لباس زیبایی که دیده بودیم لبخند نمیزنیم و دست بسویش دراز نمیکنیم . چون کار "درستی" نیست ، "زشت" است و جلوی مردم "ضایع" است که بفهمند دست به سمت چیزی دراز کرده ایم ، چون ما "گدا" نیستیم.
دوست داشن دور میشود و منطق و خشم جلوتر می آید. حرفهای منطقی ، نتیجه گیریهای منطقی را در ذهنمان ادامه میدهیم و گاهی که با خود تنها میشویم بلند بلند فکر میکنیم و حرف میزنیم . تا جاییکه "فقط" فکر میکنیم و چیزی را از روی دوست داشتن ، انتخاب نمیکنیم . دیگر هرکس را که هر بیشتر و پیچیده تر منطق بافی کند ، بالغتر میدانیم ، دروغهای پیچیده تر ، نشان از بلوغ و عرضه بالاتر اوست و این سرازیری تا آنجا ادامه دارد که وقتی پیر شدیم ، خود آن کسی میشویم که در فکر ما حرف میزند . و خبر نداریم آنکه "دوست داشته" زندگی و حسهایش را، خیلی وقتها پیش مرده است.
وقتی فکر میکنیم؛ اخمهایمان درهم فرو میرود ، به یکجا خیره میشویم ، چشمهایمان گشادتر میشوند ، سرمان پایین می افتد . کسی که توی فکر فرو رفته . روی یک میز نشسته ، یک فنجان قهوی جلوی روی اوست ، سرش به روی قهوه خم شده ، چشمهایش به حالت به قهوه خیره شده و گشادتر از همیشه است و کمی اخم کرده ، صدایش میکنی ، از جا میپرد ، چشمهایش خونسردتر میشود ، سرش را سریع بالا می آورد و اخمهایش باز میشود . کافیست چند سال فکر کند تا پشتش خم شود ، شکل ابروهایش عوض شود، بین ابروهایش چین بیفتد و چشمهایش گشادتر شوند.
یک سوال، مگر من برای آنکه به چیزی فکر کنم ، لازم است تک تک کلمه ها را در ذهنم بیاورم و از آن جمله بسازم تا منظور خودم را بفهمم؟؟! جای هر کلمه کافیست یک میلی ثانیه تا آن مفهوم را بخاطر بیاورم ، حتی برای کل جمله ام ، کمتر از نیم ثانیه لازم دارم تا منظور خودم را بفهمم. پس چرا جمله ای میگویم که چند ثانیه گفتنش در ذهنم طول میکشد؟
تصورش را بکن؛
سرزمینی به شکل آتش که روزی یک جزیره گرد بوده، همزمان به شکل آتش در آمده ، زبان در آن حکمرانی میکند ، جنگ اولین خانه ایست که بشر برایش تلاش میکند و همه از رنج و زحمت و سختی در آن آگاهند. هر کس که بندگی زبان و فکرش را بکند ، از احساساتش درو میشود و دوست داشتنی ها را ترک میکند و تنها یک چیز را دوست دارد، منطق ، درستی(ریاضی) ، دلیل ، علم ، آنچه با زبان قابل مقایسه باشد ؛ پول ، زیبایی ، علم ، فکر ، زبان و هر آنچه را که با زبان نمیتوان گفت ، برایش حماقت است.

کجاست اینجا؟

باز کنید چشمهایتان را و از بیداری نترسید، آنکه با فکر مهر به چشم و گوش و حسهایتان میزند، هدفش خوابیدن و گمراهی است ، از حقیقتی که در آن هستید، هدفش دوری شما از احساساتتان و چسبیدن به لغات است تا از دوست داشتنی ها فاصله بگیرید و از سرزمین به شکل آتش، تنها عذاب غرور و حسد و دروغ و کثافت آنرا بچشید. "عذاب النار" عذاب سرزمین آتش است که عده ای از آن رهایی یافته اند. چشمهایتان را باز کنید . بترسید از روز آینده ای که نمیدانید چیست. نهراسید از اینکه پول پرستان و منطقی ها ، شما را دیوانه بخوانند. تایید از آنها نخواهید ، از احساساتتان تایید بخواهید که هیچوقت دروغی نگفته اند و رسمشان دروغگویی نیست.

هر چه نوشته ام ، مثالی در قرآن دارد. همه از علم من نبود ، بلکه زندگی و آدمها و شیاطین و خوبها و بدها و حیوانات و صحراها و بیابانها و نقشه ها و ستارگان و ابرها و آبهایش ، از ابتدای کودکی تا کنون به من آموخته اند.

لا اله الا هو وحده لا شریک له

EVERYONE NEEDS SOMETHING TO BELIEVE IN

الف گفت: « خدا کنه زودتر برسیم.»
ج گفت: « اولین کاری که میکنم یه دوش درست و حسابی میگیرم.»
ج لحظه‌ای فکر کرد و گفت: « مقصدمون ؟ » گیجوار تو جیبهایش را می‌گشت و می‌گفت: « تو بلیطم باید نوشته باشه . » به د خیره شد که با کنجکاوی سازش رو ورانداز میکرد: «نمدونم چی کارش کردم؟ شما بلیطتون رو دارید؟»
د سرش رو بلند کرد و مبهوت گفت: « چی ؟ بلیط ؟ بلیط چی ؟ همچی که برسیم و یه کم از این دلشوره کم بشه ...»
یکباره ماند و به الف که خشک و ترد کتاب را زیر انگشتش له می‌کرد نگاه کرد و ادامه داد: « بالاخره براتون میزنم. وقتی که برسیم. اما آخر کی میرسیم ؟ »
الف به حاشیه‌ی باریک کنار جاده نگاه کرد و نخ بنفش رود در ته دره : « به کجا کی می‌رسیم؟»
د با خودش زمزمه کرد: «به کجا‌؟»
شانه‌ی ج را تکان داد : «راستی ٬ کجا باید برسیم‌؟»
ج چانه‌ی باریکش را خاراند و به ب که مدالش را داشت میفشرد٬ گفت: «راست میگه ٬ به کجا میرسیم شما میدونین‌؟»
ب خندید و گفت: « دلتون شور نزنه ٬ اونجا رو نیگا کنین . اینم یه جادس مثل تمام جاده‌های دنیا. منتها باید یه کم روش کار بشه . اینم حتما به یه جا میرسه دیگه . »
ج سرش رو جلو آورد و آروم پرسید: « اینا همش قبول ولی نگفتین به کجا ؟»
ب به صورت رنگ پریده‌ی او نگاه کرد و گفت : « کجا ؟!! ... اینکه کاری نداره از ... از راننده میپرسیم ... آقای راننده این دوستمون می‌خواد بدونه که کی به مقصد می‌رسیم و اصلا مقصدمون کجاست ؟ »
راننده از آینه به چهره‌های مبهوت گرد آمده کنار هم و خیره به او نگاهی انداخت و گفت: « همین یه قلم جنس رو کم داشتیم ! مسافرای ما رو باش ! اینم سؤاله که از من می‌کنیین ؟! اونم تو همچین اوضاعی که چش چشمو نمیبینه ؟ مگه این هوای سگ مصبو نمیبینید ؟ مگه دره رو نمیبینین‌؟ میخواین هممون پرت شیم ته دره ؟ »
.
.
.

لحظه لحظه طول زندگي‌ام را يکي‌يکي ديدم. يعني کودکي‌ام، مادرم، همسرم، حتي آينده را ديدم که قبري است و بالاي سرم نشسته‌اند و...

وقتي به خودم آمدم به اين نتيجه رسيدم که در اين فرصت و با سرعتي که هواپيما دارد من نمي‌توانم به پل برسم. يک آن نشستم. دوربين را در بغل گرفتم و مچاله شدم. از شانسي که داشتم در فاصله انفجارها قرار گرفتم، يعني يک بمب پشت سرم منفجر شد و موج انفجارش مرا گرفت و ديگري مقداري جلوتر از من منفجر شد و همين‌طور ادامه پيدا کرد تا اين که هواپيما کاملا دور شد.

دنيايي در اين چند لحظه بر من گذشت که توصيفش سخت است. انسان وقتي مرگ را در چند قدمي خودش مي‌بيند همه چيز در مقابلش مرور مي‌شود. اين که اگر بميرد، زن و بچه‌هايش را نبيند و خيلي چيزهاي ديگر... وقتي از جايم بلند شدم ديدم حس شرمندگي ندارم، خوشحال و راحت و خيلي سبک.

Goodbye, lad... I'll miss you,
though I don't show it.
I am a farmer of the land,
I'm not a man of words.
Forgive me my failing,
you never knew me.
Godspeed wherever you may go...

Something is happening,
There is something happening ....

There's a spider in my room
There's a spider in my room

And then a voice above my head
Said if that spider were made dead
I'd better grow some fins 'cause
It would make it easier to swim

I don't like spiders and snakes
The way they crawl, the way they shake
If a spider gets killed how does that make it rain
How could I be the one to blame

There's a ghost in my head
It keeps me alive
It drags me around
So I can survive
I listen to silence
I howl in my sleep
I do what I want to
Forever so deep
There's a ghost in my head
It's just passing through
There's a ghost in my head
And I wonder
Is it you ?

There's a look in my eyes
And a voice in my head
If I woke up without you
I would rather be dead
I give no resistance
When I'm on my own
With or without you
I'm never alone
There's a ghost in my head ....

I'm FEELING strange.

پیغامبری در راه است ...

ENOUGH IS ENOUGH.

I'm thinking of Mulholland Drive ... I'm trying to think like I'm IN Muulholland Drive, and I'm not dreaming about Mulholland Drive ... I'm just trying to be in every scene walking around with Adam.

Luigi: This is the girl!
Adam: Hey, that girl is not in my film!
Vincenzo: It's no longer your film.


And I want to be there and when Betty says: "It's strange calling yourself.", I wannat be there and tell her: "NO, it's not".

i could see it happening, i was not awake, i was not asleep. i could tell i'm not asleep because i could hear my friends talking and playin' in the room. of course, i wasn't sober, but i'm pretty sure i wasn't awake either. i could see i'm watching from above, i could see myself laying on the couch, with closed eyes. i couldn't see my face, i could tell i'm breathless, i could tell i'm dreaming ... and i was in my dream, watching myself dreaming ... and then it happened.

there was this man, sitting on the table. there was his wife by the window watching the street. i didn't see the street, i could hear cars moving, and i know it was in tehran, and i don't know why i know all this. the man was so confused, he was sssoooo confused, perplexed, baffled, broken and bewildered. he couldn't sit, he couldn't look for more than two seconds at one spot, his eyes were all running all over the place searching for a way out ... and the woman, she was quiet, calm and ... lost. then he suddenly stands up from his chair, walks in that room, mumbles with himself a few words, goes to the woman, takes her hand brings her behind the table and they sit in front of each other.

"come with me, .. please", the man urges the woman. her head is downward looking at the table with her hands on the table. she says nothing. "please, please, ... please ... just BE with me, ...", the man is almost pleading .. and she's still silent. i could tell she wants that man, she wants to be with him, but there is something in between that i can't understand. she stares deep in his eyes and says: " stay, if you wanna stay, and if you want me to stay", and the man moving his head, and his pupils running in his eyes, is like beseaching: "i can't .. i've to go, i've to leave, i've to go .. i can't .. i've to go ...". and she's like asking "why don't you leave me, why don't you just go away? why don't you let me go ... why why why" ...

i've seen this, i know i've seen this, i swear i've seen this and when i was watching all these scenes in my dream, i could tell what's to happen next, and it was exactly like what it always happened in my mind, he stated knocking his head to the table shouting "because i love you, and i love you and i love you and i love you ..." and she's crying and trying to stop him, and she can't and he's crying that he loves her and he's to leave and she doesn't want to leave and he doesn't know what to do, and he has to leave and he can't give her up and and and ...

i don't know what's this all about, i saw this once again, i think the first time it might've been a scene in a movie, but now i'm not sure anymore. it's just like one of those moments that you are waiting for them, everybody is so familiar as if you can tell what they are feeling, but you don't know them at all. you feel you've seen this before but it's just not possible. and then you open your eyes, and you again see yourself watching yourself down on the couch, asleep. and you can't understand what the hack all this mean; dreaming yourself dreaming something you feel you know it, but .... i don't know.

then i go asleep in my dream, and i don't know what's happening next. i just wake up, take my cell phone, and call that number.

i had a dream. i had a daughter, a little sweat girl. she was 21, that's what i remember from my dream: i had a girl .... and, ... she was like you, she looked like you, she smelled like you, she walked like you, she'd sleep like you .. she's very like ... but, ... her mother didn't look like you. i didn't know her, she didn't look like anybody i've ever seen, she's a stranger, she's nobody in my life, she didn't look like my daughter, i didn't know her mother, but she, my little sweat baby girl at 21, she ... just looked like you ...

They lie there silently with open eyes, and they feel both their closeness and the distance that separates them.
----------------------------------------------------------------------------
After a while he raises his head on his arm and looks at her for a long time, as though he can see much more than just the outlines of her face.

"Tell me about your dream."

- I can't let this woman pay for me.
: You would be unable, in any case, to change her fate. When a promise has been made here, there is no turning back.
+ Go! You cannot save me ...

برای درک بهتر اين بخش از داستان می‌توانيد رجوع کنيد به فيلم بی‌وفا به کارگردانی آدريان لين؛ سکانسی که دختر توی وان دراز کشيده‌است و ناگهان نوشته‌ی روی دلش را می‌بيند. همان نوشته‌ای که هنگامی که خواب بود فاسق‌اش از روی شيطنت روی دلش نوشته بود. مطمئنا اين لحظه مهمترين لحظه در روند شکل گيریِ روابط او و همسرش است. تا آن لحظه همه چيز در حد يک شيطنت يا حتی يک شوخی است. اما زمانی که او اسفنج حمام را برمی‌دارد و آن قلب سوراخ شده توسط خنجر و نام خودش را پاک می‌کند به قدرت جادويیِ پنهان کاری پی می‌برد. از آن پس وارد مرحله‌ی ديگری از اين بازی شده است. پيش از آن ممکن بود در يک لحظه‌ی خلسه و يا نشئه‌گی همه چيز را برای همسرش اعتراف کند ولی از آن پس لذتِ هيجان نهفته در خيانت را درک می‌کند. اين که ممکن بود پيش از خودش همسرش آن نوشته را ببيند و نمی‌بيند، لذت خطر کردن را مانند ماری خفته در اعماق وجودش بيدار می‌کند و وامی‌داردش تا مدام اين بازی را خطرناک‌تر کن