|
|
|
...
اون روزایی که عاشق بودیم اون روزایی که دنیا قدش کوتاه بود وقتی دلمون میلرزید، همه‌ی زندگی میلرزید وقتی دلمون میریخت پایین میفهمیدیم که دل آدم چه بزرگه به هم زل میزدیم و همدیگه رو نگا میکردیم با هم چشمامون رو میبستیم و میرفتیم قاطی ابرا، توی جنگلا، توی شهر، زیر پل عابر پیاده، توی مزرعه، توی دشت، توی کلبه، توی استخر، توی قایقی که کج میشد و میفتادیم تو آب، توی قلعه‌های تاریک و ترسناک، توی زیرزمین پر از کارای سفالگری، توی کتابخونه و توی هزارتا از کافی شاپ های تهران. توی خیابونا و خرابه ها. چشمانو باز میکردیم و برمیگشتیم پیش هم. به هم نگاه میکردیم. توی چشمای هم. رویا هامون واقعی بود. تو چشمای همو که نگاه میکردیم هر چیزی رو میتونستیم ببینیم ... فقط کافی بود نگاه خودمون دو تا تو هم گره بخوره. عاشق بودیم. میفهمی؟ عاشق بودیم. سایه ی مرگ سنگین تر از اون چیزیه که فکرش رو میکردم. میترسم ، میزنم کنار ، گریه میکنم، ساکت میشم. میلرزم. فرار میکنم. عاشق بودیم. میفهمی؟ عاشق بودیم. |