آدما، هر کدوم، توی هر موقعیتی، با هر سطح فکر و سطح رشدی، هرکدوم برای خودشون یک سری مرز دارن که دارن توش زندگی می کنن، یه سری مرزی که زنرگی خصوصیشون را احاطه می کنه، که ورود غیر بهش ممنوعه. خوب؟ زمین هرکس مال خودشه فقط، حق ندری با زمین بقیه یکی ببینیش، حق نداری مرز زمینش را نبینی، حق نداری بدون اجازه به زمینش وارد بشی. بازم خوب؟ حالا فرض کن یه زمانی به زمینش وارد شدی، یا مستقیم یا غیر مستقیم، فرض کن رفتی و سرزمینش را دیدی، آدمای توی سرزمینش را دیدی، حالا نه همه ش را، یه گوشه ش را فقط، خوب هنوز؟ حالا دیگه تو حق نداری چیزی را که دیدی، چیزی را که فهمیدی، چیزی را که برداشتی، با بقیه قسمتش کنی، تو حق نداری، می فهمی اینارو؟ تو حق نداری زندگی کسی را خراب کنی، تو حق نداری وقتی از کسی یا چیزی ناراحتی از زمین آدمای مربوط بهش انتقامت را بگیری، تو حق نداری ضعف خودت را اینجوری پنهان کنی. آدمی که ار کوچکیه بقیه لذت می بره آدمه ضعیفیه، خیلی ضعیف. آدم ضعیف خطرناکه، چون وقتی خودش را پایین بینه، وقتی خودش را توی تنگنا ببینه، وقتی ببینه که دستش به جایی نمیرسه، هرکاری که بتونه می کنه که خودش را بکشه بالا. آدم ضعیف فکر نمی کنه، عمل می کنه، تلاش می کنه که بره بالا، حتی اگه یک قدم بالا رفتنش به قیمت صد قدم پایین افتادن تو باشه از روی تو میره بالا. اینا را می فهمین یا نه؟ آدم ضعیف ممکنه دوستیهات را نابود کنه، زندگیه آرومت را نا آروم کنه، همه چی را زشت کنه. از آدمای ضعیف بترسید نه از آدمای قوی. آدم قوی خطر نداره، آدمه ضعیف نابود می کنه. زمینتون را دو دستی بچسبید، بعضی از آدما یه توفاننند که همه ی مرزها را خراب می کنند، یه جوری که دیگه تو هیچ زمینی برای خودت نداشته باشی. زمینت مال توئه، نگهش دار، همیشه.