شاید چند ساله که به این موضوع فکر می کنم و تجربیاتم بالاخره این قضیه رو بهم ثابت کرده که بکارت ارزش نیست. جالب بود که بعضی از دوستان نزدیک خودم با خوندن پست قبلی از من می پرسیدند که واقعا به شعاری که میدی پایبندی؟ جواب اینه که حتما، ولی نکته مهم اینجاست که از نظر من بکارت هم یکی از صدها فاکتوریه که در ازدواج موثره، اما نه به عنوان یک شرط، من برای ازدواج شرط صداقت دارم نه شرط بکارت.
نکته اینه که اینکه همسرت سکس داشته و بگه که نداشتم فاجعست، مگر فاصله بین باکره و غیر باکره در نفس عمل چقدره؟ بیشتر از 5 سانتی متر؟! حالا فرضا که طرف باکره هم باشه، راضی تری که فقط این 5 سانت رو بذاره برای تو؟ یا این که صادقانه بگه که تا حالا با فلان کس و فلان کس بودم و حالا نیستم؟ این حق رو به خودت میدی که قبل از ازدواج سکس داشته باشی؟ به همسرت چی؟ من با اصل بکارت مشکلی ندارم، چون معیار سلامت نیست، نه بودنش و نه نبودنش، اما خود ما آقایون هستیم که با شروط غیر منطقیمون جوی درست می کنیم که شیره های اساسی سرمون بمالن. و حرف آخر اینکه من اصولا سکس اول رو در شب زفاف حرکتی دور از عقل می دونم، چراکه اگر لذت سکس با کسی به من اثبات نشه با اون شخص ازدواج نخواهم کرد، بکارت باشه پیشکش شما.