وقتی زمان مبهم باقی مانده از بودنم را بر آنچه که از درون می خواهم تقسيم می کنم ؛ نتيجه ای که در جلوی خط کسری قرارمی گيرد آنقدر کوچک است که می توان از آن چشم پوشيد.
و چه ناعادلانه می نمايد خلقت این هستی در برابر زمان اندکم .... سرعت ... سرعتم هر چقدر هم که زباد باشد باز جا خواهم ماند ...

« شتاب : سرعت به زمان . » ... تو گفتی برای علی ؛ در آن روزهای سرد خاکستری .
امروز ها که می گذرد... امروزهای سخت ... امروزهای خوب ؛امروز های لازم ؛امروزهای مقدر ... تو « شتاب » را نه توضیح می دهی ؛ که زندگی می کنی ... نه در گوشه ی سنگی ی حياط مدرسه ... در بستر رونده ی عمر و تاريخ ات . و نه به علی ی دقيقه های قبل از امتحان .. به علی ی ايستاده در آستانه ... چه مهم می نمايد بودنت ...

چگونه می شود بدون معجزه ؛بدون يک جهش ديوانه وار ... آن کسر مساوی صفر را معکوس کرد ؟

مرور می کنم :
ميثم ؛
ايستاده روی لحظه ی بزرگ شدن .
ميثم ؛ آغشته .

»» هرگز کسی این گونه فجیع به کشتن خویش
برنخاست که من به زندگی نشستم